Kiedy czytam te słowa, czuję, że to nie tylko prośba o bezpieczną drogę, ale również o bezpieczeństwo naszych dusz. „Boże, daj mi pewną rękę i bystre oko, abym nikomu nie wyrządził/a żadnej szkody” – to prośba o kontrolę naszych emocji, o umiejętność panowania nad gniewem, nerwowością i nietolerancją. Chciałbym, abyśmy zastanowili się nad tym, czy umiemy zachować spokój na drodze życia, czy potrafimy być empatycznymi kierowcami naszych relacji.
„Nie pozwól, Dawco życia, bym stał/a się przyczyną śmierci lub kalectwa, a także zachowaj od nieszczęścia i wypadku” – to jest prośba o Boże prowadzenie i ochronę przed niebezpieczeństwami. Ale czy jesteśmy świadomi, że to również wezwanie do dbałości o nasze zdrowie psychiczne? Czy zadajemy sobie pytanie, jak radzimy sobie z codziennym stresem i jak pielęgnujemy swoje emocje? A może odkładamy to na bok, wmawiając sobie, że jesteśmy w porządku?
„Pohamuj pokusę nadmiernej szybkości” ta prośba jest dla mnie przypomnieniem, że powinniśmy cenić każdy moment naszego życia. Czy czasem nie mamy poczucia, że gnamy przez życie bez zatrzymania? Czy zapominamy docenić małe radości, które skrywają się w drodze? Czy jesteśmy w stanie zwolnić i być obecnymi w chwilach spokoju?
„Oby piękno stworzonego przez Ciebie świata i radość Twej łaski towarzyszyły mi na zawsze” – ta prośba jest prośbą o Boże błogosławieństwo, ale również o wrażliwość na piękno otaczające nas. Czy zatrzymujemy się czasem, aby patrzeć na zachód słońca, na kwiaty na łące, na śmiech naszych bliskich? Czy kiedy wspomagamy naszą wiarę, odkrywamy też piękno i radość codziennego życia?
Drodzy czytelnicy, niech ta medytacja nad modlitwą kierowcy przypomni nam, że nasze modlitwy nie dotyczą tylko pewnych sytuacji, ale naszego całego życia.
