Zwracając się do Boga z taką prośbą, stajemy w prawdzie o sobie. Nie udajemy, że jest dobrze, kiedy łzy cisną się do oczu. Nie zakładamy maski szczęścia, kiedy w sercu aż do bólu ściska nas smutek. Bo Bóg nie oczekuje, że będziemy doskonali – oczekuje, że będziemy szczerzy.
I w tej szczerze wypowiedzianej samotności jest coś uzdrawiającego. Jak lekarz może nam pomóc, jeśli będziemy zatajać przed nim prawdziwą przyczynę naszego bólu?
W każdym z nas jest pragnienie bycia dostrzegonym, zrozumianym, otoczonym opieką. I właśnie tu, w samym sercu samotności, Bóg pragnie nas spotkać, by pokazać nam, że nie jesteśmy sami – że On jest Tym, który może nas pochwycić za rękę i prowadzić przez najciemniejsze zakątki naszych dni.
Otwórzmy się więc na Jego wzrok, który leczy, na Jego miłosierdzie, które przemienia. Zwróćmy się do Niego słowami tej prośby, ale także gotowi na to, by „wejrzeć” w Jego odpowiedź, która pewnie już na nas czeka, choć być może przybiera inną formę, niżbyśmy się spodziewali.
Przed Tym, który nas stworzył, nie ma potrzeby kryć naszych lęków, naszych ran, naszej bezradności. On je już poznał – i wciąż czeka, aby na nas wejrzeć z miłością, z którą nikt inny nie może nas obdarzyć.
